Annabelle (64) is spastisch en loopt daardoor sinds haar kindertijd heel moeilijk. Verplaatsen doet ze meestal met behulp van stokken, een loopfiets of een rolstoel. Ook heeft ze een borstamputatie ondergaan.

“In de praktijk is het vaak huilen met de pet op met de toegankelijkheid bij blootlocaties. Sommige sauna’s zetten gewoon op hun website: niet geschikt voor mensen met een handicap. Punt. Dat vind ik echt kwalijk. Je kunt niet alles aanpassen, maar biedt dan in elk geval hulp. Het maakt vaak het verschil of je je ergens welkom voelt of niet.

De eigenaar van een terrein of sauna zou altijd zelf even in een rolstoel moeten zitten, om te kijken wat de obstakels zijn. Vaste voorschriften over bijvoorbeeld de breedte van een deur of de hoogte van een kraan of douche wil ook wel helpen. De overheid kan een rol spelen in de informatie over subsidies. Dat een vereniging weet: dáár is een potje voor aanpassingen en zo vraag ik het aan.

We hebben heel bewust een camper gekocht met de nodige aanpassingen zodat de basisvoorzieningen zoals een makkelijk toegankelijke wc of douche in elk geval altijd aanwezig zijn. Verder nemen we meerdere rolstoelen mee. Naaktrecreatie is sowieso een zegen omdat je niet in kleine kleedhokjes hoeft gaan zitten prutsen met kleding.

Je lichaam is zoals het is, daar heb je mee te dealen. Tien jaar geleden is ook een van mijn borsten verwijderd. Dat iemand even schrikt als hij het ziet, is ook niet erg. Ieder mens heeft wel iets aan zijn lichaam wat ‘ie ongemakkelijk vindt. Als iemand gaat staren, dan staar je gewoon terug. Misschien ben ik ook wel gehard doordat ik al een handicap had. Dan accepteer je het makkelijker. Op een textielstrand word ik meer bekeken dan op een naaktstrand, is mijn ervaring.

Maar het is ook een mindset: wat accepteer je? Wil je iets dat je fijn vindt, in dit geval blootrecreatie, laten afpakken door iets of iemand? Nee, ga er dan gewoon voor. Je hebt er niks aan om je daarin te pijnigen; je bent véél meer dan je handicap.”